Moet je echt een memoires of biografie schrijven?

Uw oude boek heeft mogelijk meer persoonlijke waarde dan marktwaarde

Heidi Thorne (auteur) via Canva

The Legacy Book

Ik krijg veel vragen van beginnende auteurs die geïnteresseerd zijn in het zelf publiceren van wat ik een "legacy" boek zou noemen. Dit is meestal hun autobiografie of memoires, of de biografie van familieleden. Ze hebben nog nooit iets gepubliceerd, maar lijken klaar om een ​​episch werk te proberen, vaak in een kort tijdsbestek. Meestal staat er ook ergens in de e-mail een zin die lijkt op: "Als ik een paar boeken zou kunnen verkopen (of een beetje geld), zou dat geweldig zijn."

Dan gooi ik een emmer koud water werkelijkheid over hun dromen. Waarom?

Persoonlijke waarde versus marktwaarde

Er is echt niets mis mee om iemands persoonlijke of familiegeschiedenis te willen herdenken door middel van het geschreven woord en de afbeeldingen. Ik zou het zelfs aanmoedigen als een geschenk voor uw toekomstige generaties. Ik wil de nadruk leggen op "uw" toekomstige generaties.

Hier raken deze auteurs door elkaar. Door hun onervarenheid met publiceren stellen ze de persoonlijke waarde van hun verhalen gelijk aan marktwaarde. Omdat deze nieuwe auteurs vaak geen auteursplatform of fanbase hebben, hebben ze geen pool van potentiële klanten die hun boeken graag willen kopen en lezen. Ze realiseren zich niet dat de marktwaarde van de verhalen van willekeurige, niet-beroemde mensen zoals zijzelf erg laag is. Niemand zal op Amazon of Google naar hun boeken of verhalen zoeken. En zelfs als er mensen waren die op zoek waren naar oudere boeken zoals deze, zijn er duizenden andere keuzes beschikbaar. Het is erg competitief.

Mijn eerste en enige boek

Oude auteurs vertellen me vaak dat dit werk hun "eerste en misschien enige / laatste boek" is. Ik weet meteen dat ik met iemand werk die geen idee heeft van de omvang van het project dat ze proberen.

Zoals altijd zijn de mediaaansprakelijkheidskwesties van smaad, laster, privacyrechten en meer van toepassing op hun "ware" verhalen. Voeg dat gewoon toe aan de lijst met dingen waarvan ze niet weten dat ze ze niet weten wanneer ze besluiten om in de echte wereld te publiceren.

Ik weet ook dat ik met een nieuweling te maken heb, omdat ze me vaak vertellen dat hun boeken lang zijn, alsof ik onder de indruk zal zijn. Ik bekritiseerde zo'n manuscript van zo'n boek dat 175.000 woorden lang was. Een ander zei dat het boek van zijn familie 500 pagina's lang was. Dat is een lang boek dat wel 125.000 tot 150.000 woorden kan bevatten. Deze nieuwelingen vergissen zich door woorden per pond gedrukt boek gelijk te stellen aan waarde. Hoewel er veel populaire boeken zijn met een groot aantal woorden, zijn de lichtere boeken meer afgestemd op de uitgeversmarkt. Een traditioneel gepubliceerde roman kan tussen de 40.000 en 70.000 woorden bevatten, waarbij ongeveer 100.000 woorden buitengewoon lang zijn.

Deze auteurs weten ook niet dat ze misschien serieus moeten worden bewerkt om het marktwaardig te maken. Als ik manuscripten van dit type heb gelezen, kan het detailniveau ondragelijk zijn om te lezen. Deze manuscripten kunnen ook play-by-play-verslagen zijn van alledaagse of onbeduidende gebeurtenissen. Dit is vaak wat ze zo lang maakt.

En ze weten niet hoe ze een relevante verhaallijn moeten ontwikkelen die is afgeleid van echte gebeurtenissen, wat een geavanceerde schrijfvaardigheid is. Dus ze hebben alles gewoon ingevoerd omdat ze misschien een oma hebben die het zal lezen en van streek zijn als dat ene speciale kerstdiner dat decennia geleden werd gehouden, en een beschrijving van het hele menu, niet was opgenomen. Dit wijst op het echte probleem.

Het kan deze auteurs niet schelen of hun boeken het cijfer niet halen, omdat ze niet schrijven voor lezers in het grote publiek. Ze schrijven voor zichzelf en hun eigen binnenste cirkel, en ze hebben de persoonlijke en marktwaarde door elkaar gehaald.

Een paar exemplaren verkopen

Ik vind het geweldig dat deze legacy-auteurs me bijna altijd vertellen dat het ze niet uitmaakt of ze er geld mee verdienen, maar het zou geweldig zijn als ze een paar exemplaren zouden kunnen verkopen. Dan bevestig ik dat een "paar" exemplaren, zoals bij de telling aan de ene kant, waarschijnlijk juist is. Omdat ze niet voor een andere markt schrijven dan voor zichzelf, verkopen ze misschien een of twee exemplaren aan opa en oma, ouders, tantes, ooms, kinderen en vrienden.

Ik denk echt dat deze auteurs, als je ze met recht auteurs mag noemen, gewoon een mooie presentatie van hun eigen verhaal of dat van hun familie willen in een gedrukt boek, meestal met foto's. Daarom moedig ik ze aan om zelfpublicatieplatforms zoals Lulu te gebruiken, die boeken van hoge kwaliteit op gecoat papier afdrukken, wat geweldig is voor het afdrukken van foto's. Ze kunnen het rechtstreeks aan familie en vrienden verkopen via Lulu's print on demand-bestelling. Als ze het willen verkopen op Amazon om hun ego tevreden te stellen, kan Lulu dat ook voor hen doen.

Soms stel ik zelfs voor dat ze een service als Shutterfly gebruiken, waarmee mensen een fotoboek met harde kaft op aanvraag kunnen maken. Ze kunnen ook tekst toevoegen bij hun dierbare foto's. Ik heb dit zelfs zelf gedaan met mooie resultaten. Dit zijn geweldige cadeaus voor hun familie en vrienden, die de echte markt voor deze boeken zijn.

Voor anderen heb ik zelfs voorgesteld dat ze een videograaf inhuren om een ​​video te maken waarin ze hun verhaal vertellen. Getalenteerde videografen kunnen geweldige vragen stellen om het onderwerp te helpen hun verhaal te vertellen en zich te concentreren op de belangrijkste dingen. Dit is een veel rijkere ervaring dan welk boek dan ook voor zowel de verteller als de kijkers. En als ze echt niet geïnteresseerd zijn in geld verdienen, kunnen ze het op YouTube plaatsen om het met de wereld te delen.

© 2020 Heidi Thorne